می نویسم تا بماند فعلا

دین اسلام می کوشد به گونه ای انسان را تربیت کند که در همه مراحل زندگی، به کل انسان ها- به ویژه اعضای جامعه اسلامی- نظر داشته باشد. برای مثال، در نماز که یک عبادت فردی است و در قرائت سوره حمد، شخص نمازگزار، در مقام اظهار عبودیت، خطاب به خداوند نمی گوید: ایاک أعبد؛ «من تو را می پرستم»، بلکه می گوید: ایاک نعبد؛ «ما تو را می پرستیم». اگر انسان در نیمه های شب به تنهایی در محراب عبادت می ایستد و نماز می خواند، یا در بیابانی که هیچ انسانی هم حضور ندارد، به تنهایی به نماز بایستد، باید بگوید: «ما تو را می پرستیم». همچنین هنگامی که نماز رو به اتمام است، نمازگزار توجه خود را به سمت تمام صالحان معطوف کرده، می گوید: السلام علینا و علی عباد الله الصالحین؛

دست کم، به همان اندازه که ما در برابر شخص خود مسئولیت داریم، در برابر خانواده، فرزندان، همسایگان، شهروندان و تمام مسلمانان روی زمین نیز مسئولیم. حتی بالاتر از این، ما در برابر تمام انسان های روی زمین مسئولیم. در واقع، اسلام و قرآن رحمت برای جهانیان است1 و ما به منزله کسی که این رحمت جهانی را به امانت در دست داریم، باید آن را به دیگران برسانیم: ان الله یامرکم آن تؤدوا الامانات الی اهلها؛ «خداوند به شما فرمان می دهد که امانت ها را به صاحبانش بدهید». سنت الهی بر این قرار گرفته که بعد از انبیا(ع)، پیروانشان، معارف ایشان را به دیگران برسانند؛ از این رو بر ماست که اسلام را به دیگران بشناسانیم و اگر کسانی نیز پیش از این، اسلام را شناخته و داخل آن شده اند، و نیازمند راهنمایی ما هستند، به ایشان یاری رسانیم. بدیهی است که در این زمینه، مسئولیت ما در قبال مسلمانانی که وارد حوزه اسلام گردیده اند، در قیاس با کسانی که هیچ شناختی از دین اسلام ندارند، جدی تر است؛ چه رسد به شیعیانی که افزون بر اسلام، مذهب حق یعنی تشیع را شناخته اند، اما برای اجرای دینشان و تحقق بخشیدن به اهداف مذهبی شان، نیازمند کمک و راهنمایی ما هستند. بنابراین برای احیای دین در عالم، موظفیم اول در خانه خود، سپس شهر و پس از آن کشور خویش در این امر به کسانی که نیاز دارند، کمک و راهنمایی رسانیم و آن گاه در کشورهای اسلامی، و سرانجام، در سایر کشورها به این مسئولیت خود عمل کنیم.

+ برگرفته از کتاب بزرگترین فریضه